بازهم تاسوعا
امروز تاسوعاست، عاشورا به دنبال دارد. مراسمی بر پا می‌شود. مراسمی که بیشتر ریشه در اعتقادات ایرانیان دارد تا در اسلام. در این مراسم عدالت‌خواهی ناب انسانی به ارزش گذاشته می‌شود، عدالت‌خواهی‌ای که قدرت‌های حاکم، هزاره‌هاست به صور مختلف به سخره گرفته‌اند.
امروز، هر چند این مراسم در دست کسانی به یک نمود مذهبی تبدیل شده، تا پایة هیاهوئی سیاسی شود و عصای دست قدرت، قدرتمندان خود به خوبی می‌دانند، آنگاه که از قدرت فرو افتند شمری خواهند شد در بطن حماسة حسین. همین تاسوعاها وعاشوراهای‌اند که، از روزگاران قدیم، حتی پیش از آنکه اسلام به ایران پای گذارد، در هیبت اسطورة فریدون، کاوه، سیاوش و ... ناخودآگاه ملی ما ایرانیان را تغذیه کرده‌اند، و اگر امروز عاشورای حسینی‌ا‌ش می‌نامیم، فقط "اشتباهی است تاریخی". تو گوئی که ملت ایران هنوز نتوانسته دست از دامان این خیر و شر تاریخی خودساخته بردارد.
در واقع، تاسوعا و عاشورا را با حسین اصلاً کاری نیست! سرزمینی که در هر گوشة آن از هزاره‌ها پیش صدها حسین در خاک خفته‌اند، چه نیازی به حسین ابن علی دارد؟ سال‌ها پیش، آنزمان که حکومت میرپنج می‌رفت تا ریشه‌ای 57 ساله در تاریخ استعماری ایران بدواند، از کورش و ایلام، داریوش و پاسارگاد بسیار گفتند. و امروز، سی‌ان‌ان، بی‌بی‌سی و بسیاری دیگر از حسین می‌گویند. از این حماسة جاودان که یانکی‌های نیمه مست در مرکز نجف و کربلا می‌خواهند از آن عصای دست استعمار خود بسازند. دیروز خبرگزاری فرانسه می‌گفت: این نجف برای شیعیان همان است که واتیکان برای کاتولیک‌ها!؟ بیش از این گزافه نمی‌توان گفت، واتیکان، یادگار حکومت منفور فاشیست‌های موسولینی را، خبرگزاری رسوای فرانسه با حماسه‌ای به قیاس می‌کشد که قدمت آن از قامت تاریخ ادیان ابراهیمی نیز فراتر می‌رود. اینان، این دستگاه‌های تبلیغاتی کم‌مایه و حقیرغربی، نمی‌دانند که عاشورا را با این چاقوکشان سیاه جامه‌ای که صفحة تلویزیون را با عربده‌های حسین حسین می‌پوشانند، کاری نیست. عاشورا کجا، خمینی، نجف، کربلا و آخوند کجا!؟
امروز، هر چند این مراسم در دست کسانی به یک نمود مذهبی تبدیل شده، تا پایة هیاهوئی سیاسی شود و عصای دست قدرت، قدرتمندان خود به خوبی می‌دانند، آنگاه که از قدرت فرو افتند شمری خواهند شد در بطن حماسة حسین. همین تاسوعاها وعاشوراهای‌اند که، از روزگاران قدیم، حتی پیش از آنکه اسلام به ایران پای گذارد، در هیبت اسطورة فریدون، کاوه، سیاوش و ... ناخودآگاه ملی ما ایرانیان را تغذیه کرده‌اند، و اگر امروز عاشورای حسینی‌ا‌ش می‌نامیم، فقط "اشتباهی است تاریخی". تو گوئی که ملت ایران هنوز نتوانسته دست از دامان این خیر و شر تاریخی خودساخته بردارد.
در واقع، تاسوعا و عاشورا را با حسین اصلاً کاری نیست! سرزمینی که در هر گوشة آن از هزاره‌ها پیش صدها حسین در خاک خفته‌اند، چه نیازی به حسین ابن علی دارد؟ سال‌ها پیش، آنزمان که حکومت میرپنج می‌رفت تا ریشه‌ای 57 ساله در تاریخ استعماری ایران بدواند، از کورش و ایلام، داریوش و پاسارگاد بسیار گفتند. و امروز، سی‌ان‌ان، بی‌بی‌سی و بسیاری دیگر از حسین می‌گویند. از این حماسة جاودان که یانکی‌های نیمه مست در مرکز نجف و کربلا می‌خواهند از آن عصای دست استعمار خود بسازند. دیروز خبرگزاری فرانسه می‌گفت: این نجف برای شیعیان همان است که واتیکان برای کاتولیک‌ها!؟ بیش از این گزافه نمی‌توان گفت، واتیکان، یادگار حکومت منفور فاشیست‌های موسولینی را، خبرگزاری رسوای فرانسه با حماسه‌ای به قیاس می‌کشد که قدمت آن از قامت تاریخ ادیان ابراهیمی نیز فراتر می‌رود. اینان، این دستگاه‌های تبلیغاتی کم‌مایه و حقیرغربی، نمی‌دانند که عاشورا را با این چاقوکشان سیاه جامه‌ای که صفحة تلویزیون را با عربده‌های حسین حسین می‌پوشانند، کاری نیست. عاشورا کجا، خمینی، نجف، کربلا و آخوند کجا!؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر