ملت غایب ایران!

...

خبرگزاری‌ها اعلام می‌کنند که 200 تن از زنان برای حمایت از حقوق و آزادی زن در جامعة ایران دست به تظاهرات زدند! این در حالی است که دولت ایران می‌گوید تعدادشان بیش از 60 تن نبوده. 200 نفر یا 60 نفر، چه فرقی می‌کند؟ ملت ایران با 70 میلیون جمعیت در روز جهانی زن «غایب» بود؛ این اصلی است که باید به خاطر سپرد.

این نتیجة عملکرد کم‌رنگ و بی‌ارزش بنیادها، تشکیلات سیاسی، احزاب و گروه‌هایی است که 27 سال بر طبل مبارزه برای آزادی زنان، آزادی سیاسی، حمایت از حقوق انسان‌ها، حمایت از قوانین و حقوق شهروندان ایران، و دیگر شعارهای دهان پرکن کوبیده‌اند. شعارهائی که بیشتر برای خوشامد این محفل و آن محفل بر زبان‌ها رفت تا برای دستیابی به اهدافی روشن و منسجم!

ایرانیان، امروز این افتخار را دارند که «ملت غایب» این قرن‌اند. در همه صحنه‌ها غایب‌اند: تفکر اجتماعی، مبارزة سیاسی، حضور فناورانه، تجارت جهانی، ادبیات ارزشمند، هنرها و موسیقی، و ... روزی شاعری از سرزمین طوس می‌گفت: هنر نزد ایرانیان است و بس. ولی مسلماً مقصود او این ایرانیان نبوده، این ایرانیانی که فقط 60 نفرشان خواهان حقوق مساوی زنان در جامعه شده‌اند، نمی‌توان حتی نیم بیت هم خرجش کرد.

میلیون‌ها تن از مردان فکر می‌کنند که حقوق مساوی زنان در جامعه مربوط به زنان است. صاحبان این تفکر «احمقانه»، نگرشی که ریشه در بطن سنت‌های فئودال دارد، فراموش می‌کنند که مهم‌ترین داده‌های جامعه‌شناسانة امروز جهان تأکید دارند که، «درجة آزادی سیاسی و اجتماعی در یک جامعه‌ را اساساً زنان آن جامعه تعیین می‌کنند.»

روز زن از آن زن نیست. این حرف را کجا و به چه کسانی باید حالی کرد؟ مصدق می‌گفت: ملت قهرمان ایران! خمینی می‌گفت: ملت مسلمان ایران! امروز، پس از این شاهکار باید گفت: ملت غایب ایران!