امروز «شکری بل‌عید»، وکیل دعاوی و
یکی از شخصیت‌های چپ‌گرای تونس هنگام خروج
از منزل مسکونی‌اش به رگبار گلوله بسته شد.
این عمل وحشیانه در شرایطی به وقوع می‌پیوندد که ساختارهای سیاسی در
تونس، لیبی و مصر در چرخة دگردیسی‌ها از
حول این محور پیرامون آن دیگری در تغییر اوفتاده‌اند، و در حال حاضر مشکل می‌توان آیندة سیاسی
اینکشورها را در چارچوب آنچه «بهار عرب» خوانده شده پیش‌بینی کرد. ولی اهمیت این ترور وحشیانه در نکته‌ای بسیار
باریک نشسته: آنانکه از رژیم هیولامنش بن‌علی
جان سالم به در برده‌اند، امروز در فضای
به اصطلاح «انقلاب بهاری»، در بی‌مسئولیتی
کامل بنیادهای دولتی و انتظامی، با سهولت بیشتری هدف تیرهائی قرار خواهند گرفت
که در واقع از لولة تفنگ عملة استعمار غرب به بیرون می‌جهد.
ایرانیان نیز این تجربة هولناک را زیسته‌اند،
و در گیرودار نخستین روزهای به اصطلاح «بهار آزادی» آن را با پوست و گوشت خود
تجربه کردند. در فضائی که گویا فرضاً می‌بایست
صرف رتق‌وفتق معضلات ملک و ملت شود، شاهد
بودیم که به ناگاه دست جانیان و آدمکشانی به کار اوفتاد که در نخستین گام‌ها
«ترور»، و در گام‌های بعدی اوباش‌پروری، چاقوکشی و زنجیرکشی و حملات زهرآ‌گین سیاسی و
تبلیغاتی، دین‌فروشی‌های بازاری و صناری، و نهایت امر سرکوب فراگیر فاشیستی را به «اهداف
عالی انقلاب» تبدیل کردند!
بارها گفته‌ایم و بازهم تکرار می‌کنیم، بیرون
کشیدن یک جامعه از «سنت‌های دیرینة فاشیسم» به مراتب از تغییر حکومت، سرنگونی دولت، انقلاب و کودتا پیچیده‌تر و پرزحمت‌تر است. خلاصة کلام،
پایه‌ریزی حکومتی انسانی و قانونی هنری است به مراتب برتر و ارزنده‌تر از
هیاهوی خیابانی. دست‌هائی که امروز در تونس ماشة مسلسل را
چکاندند، همان‌های‌اند که دیروز در ایران
با ترور این و آن پایه‌های فاشیسم را تقویت کردند، و
نهایت امر کار را به «ولایت وقیح» کشانده‌اند.
فاشیسم خود را با دست‌های اجنبی و به «بهای خون» بر جوامع تاراج شده تحمیل می‌کند، ولی مبارزه با فاشیسم به «بهای منطق» است نه
به بهای خشونت. از سرنوشت «بهارعرب» که از
آغاز در خلاء تشکیلاتی فروافتاده بود، آنقدرها
نمی‌باید متحیر شد. چرا که در حکومت‌های «بهاری» غایبان اصلی همان مسئولیت‌های
انتظامی، و تشکل‌ها و نهادهای «آزادی‌ساز»
و قانون‌مدار بودند. نتیجه نیز جز این نمی‌توانست باشد. در
کمال تاسف، این جوامع در پرتو این به
اصطلاح «بهار» می‌روند تا به قربانگاه انسان‌هائی تبدیل شوند که در رژیم‌های استبدادی
و استعماری گذشته از امنیت و آسایش نسبی بیشتری برخوردار بوده‌اند! در عمل این به اصطلاح «بهار» چیزی نشده جز همان
«نرخ فاشیسم!» نرخی که پایتخت‌های غرب
تعیین می‌کنند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر