شروع این وبلاگ

مثل هر کار نو، وبلاگ هم دنیا و حال و هوای خود را می‌طلبد. ولی در جهانی که ارتباطات هر روز گسترش می‌یابد، سخن گفتن با دیگری، کلام و ارزشی از آن خود یافته. دیگر سخن گفتن در میان دوستان و آشنایان، کسانی که هر روزه آن‌ها را می‌بینیم، از محضرشان لذت می‌بریم، از زندگی‌امان برایشان می‌گوئیم و سخنان‌شان را می‌شنویم گوئی کفایت نمی‌کند. وبلاگ تنهائی انسان سیبرنوتیک را در «جمع جهانی امروز» به زیبائی به نمایش می‌آورد، انسانی که نه خود را تنها می‌بیند و نه دیگران او را در تنهائی رها کرده‌اند، ولی در فضای نوینی مغروق است که حتی خود نیز از موضع خود بی‌خبر مانده. این وبلاگ نه برای درددل ها، گله‌ها و شکایت‌ها که برای ایجاد ارتباطی شروع به کار کرده که شاید نویسندة این کلمات خود نیز از چند و چون آن هنوز آگاهی ندارد. شاید در روزها و ماه‌هائی که به دنبال می‌آیند، این ارتباط از پختگی بیشتری برخوردار شود. باید گفت به امید آن روز! به وبلاگ سعید سامان خوش آمدید.